Nur Kaplan 
 
"Alnını dağ ateşiyle ısıtan
yüzünü kanla yıkayan dostum
senin uyurken dudağında gülümseyen bordo gül
benim kalbimi harmanlayan isyan olsun
şimdi dingin gövdende uğultuyla büyüyen sessizlik
bir gün benim elimde patlamaya sabırsız mavzer olsun
başını omzuma yasla
göğsüm de taşıyayım seni
gövdem gövdene can olsun..."
 
 
O sabah doğacak barışın sevinci ile uyanmıştık hepimiz, en güzel yarınlarımızı göreceğimizin umudu ile geldik. Kimi çocuğunun geleceği için, kimi yalnız barış demek için, kimi ise tabutlara karanfil atmaktan yorulmuştu bir 'dur' demek için geldi. Düşler de yalnız barış vardı. Silah seslerinden uzak çocukların özgürce oynayabileceği sokaklar için, halkların bir arada yaşayabileceği, annelerin ağlamadığı dünyayı inşa edebilmek için oradaydık. Her açılan pankartta bir umut bir sevinç birde yitirdiklerimiz için gözyaşlarımız vardı. Türküler halaylar dinmemiş sloganlar art arda dizilmişti kalabalık gitgide artıyordu. Dillerden düşmeyen marşın en can alıcı yerinde o meydan da kanlı meydan oldu. 106 Can, Baba, Anne, Oğul, Kız kardeş, Eş, Sevgili daha nicesinin yok olan hayatları, kaybolan umutları, paramparça bedenler vardı artık o meydan da. 
 
O meydan son gülüşlerimizi görmüştü.
 
O meydan son kahkalarımızı duymuştu. 
 
O meydan hasretliğini çektiğimiz yoldaşlarımızla son sarılmalarımıza şahit oldu. 
 
Annelerin feryatları, kadınların çığlıkları, çocukların gözyaşları birbirine karışmıştı. 
 
Evet, Ankara'ya güneş doğmuştu ama kanlı bir güneşti bu artık.
 
Geride kalmanın utancı ile söz verdik. Arkadaşlarımızın kanı ellerimizde, yumruklarımızı sımsıkı gökyüzüne çevirdik. Artık hesap sorma günü geldi.
 
Kana bulanmış güneşi çocukların kahkahaları ile yeniden doğurtacağız. Yeniden hayat bulduracağız. Düşen bedenler, her doğan yeni çocuğun zafer çığlıkları olacak.
 
Tüküreceğiz yüzüne fırsatçının, fesatçının, hayının. Kitabımız ile, Tırnağımız ile, Dişimiz ile, Umudumuz ile, Sevdamız ile, Düşümüz ile birlikte savaşacağız.